Kate Kapuralica – najbolja predstava
1995. godine jedan je samozatajni glumački ansambl predvođen mladim rediteljem osmislio predstavu koja beskrajno maštovitim rediteljskim rešenjima i zaraznom radošću glumačke igre nalazi se u samom vrhu srpskog pozorišta devedesetih godina. Petnaest godina kasnije isti teatarski zaverenici ponovo oživljavaju scensku magiju somborske Kate Kapuralice, obnavljajući predstavu u kojoj su tela ponešto ostarila, ali duh nije ni minutu. Kultna predstava Narodnog pozorišta iz Sombora danas je aktualnija nego ikad, kako zbog svoje socijalne osvešćenosti, tako i zbog snažne emotivnosti koja sa scene nezadrživo prodire u publiku, što u današnjoj diktaturi otuđenja predstavlja dobrodošao i preko potreban izuzetak. Vreme je najčešće nemilosrdno prema pozorišnim predstavama, a njihov rok trajanja češće se meri danima nego godinama. Somborska Kate svojim se velikim srcem, profilisanim glumačkim doprinosima i virtuoznom režijskom postavkom uspešno usprotivila tom zlatnom pravilu potrošačkog pozorišta, i bez dileme se nametnula kao najbolja predstava ovogodišnjeg festivala.
Jagoš Marković – najbolji redatelj
Jagoš Marković veliki je ceremonijal-majstor somborske Kate Kapuralice, koja se može promatrati i kao lična karta njegove rediteljske poetike. Nesputana mašta koja u potocima teče iz svih planova scenske igre, neupitna moć duhovitog razigravanja celokupnog glumačkog ansambla i duboko razumevanje arhaičnog dubrovačkog teksta Vlaha Stulija središnji su razlog zavodljivosti Kate Kapuralice, a njegova rediteljska postavka i nakon petnaest godina nije izgubila na svežini. Marković je u somborsku predstavu utkao izražajnih sredstava u količini koju manje talentovani redatelji iskoriste u celokupnom životnom opusu, pa je opori mediteranski blues Stulijeve Kate na sceni zaživeo u retko viđenoj eksploziji maš te i emocija, stvarajući predstavu čiji je rediteljski rukopis nemoguće ne istaknuti.
Saša Torlaković – najbolji glumac
Luka Saše Torlakovića već od prvog pojavljivanja na sceni osvaja svojom rabijatnom pojavom u kojoj se mešaju agresija i ljubav, sebičnost i roditeljski altruizam. Dubokog glasa koji besprekorno pogađa sve suptilne trilere dubrovačkog melodioznog govora, Torlaković maksimalno koncentrirano gradi ulogu od početne netrpeljivosti prema svojim bližnjima do potresnog crescenda u kojem se razotkriva kao emotivni muž i otac porodice. Somborski glumac ni u jednom trenutku ne upada u zamku preterane emocionalne karikaturalnosti, koristeći sva raspoloživa glumačka sredstva da vešto poentira komička središta upisana u Stullijev tekst. Mnoštvo gotovo neprimetnih, filigranski izrađenih glumačkih minijatura Saše Torlakovića, od grimase čoveka sluđenog alkoholom do toplog zaljubljenog pogleda prema svojoj ženi koji neočekivano zaiskri usred temperamentne svađe, čine njegovog Luku najboljom muškom glumačkom kreacijom ovogodišnjeg festivala.
Emina Elor – najbolja glumica
Emina Elor hrabro se uhvatila u koštac s jednim od najtežih zadataka u mađarskoj dramskoj književnosti, zaigrano i vešto tumačeći Lucifera u Madačevoj Čovekovoj tragediji. Svojim energičnim nastupom Emina Elor davala je ritam maštovito koreografiranoj predstavi u režiji Kokana Mladenovića, neprestano se opirući ponavljanju istih glumačkih rešenja. Njen Lucifer nije šablonizirani zlikovac, već višedimenzionalni karakter čiji je ironijski odmak često spasonosno razblaživao smrtnu ozbiljnost starinskog Madačevog izvornika. Erotičan ali ne i vulgaran, arhetipski mišljen ali bez opštih mesta u izvođenju, Lucifer Emine Elor nametnuo se kao najbolja uloga u vrlo dobroj predstavi Novosadskog pozorišta, ali i kao najzapaženija ženska uloga celokupnog festivala.
Izvor: Press služba Tvrđava Teatra