U nameri da se skrene pažnja na društveni fenomen i značaj radija, u aktivističkom centru GRAD sinoć je priređen razgovor i predstavljanje knjige „Vek slikan mikrofonom“ (nastavak knjige „Glasom pisana istorija“).
Reč je o svojevrsnoj radijskoj arhivi koja ja nastajala tokom višedecenijskog rada novinara Radio Beograda, Dragoslava Simića.
Simić je bio dugogodišnji urednik dokumentarnog programa Radio Beograda 2, pokretač je i autorske edicije dokumentarnih emisija u 100 naslova „Knjige koje govore“o ljudima i događajima iz političke i kulturne istorije Jugoslavije i Srbije u XX veku.
Nedavno je dobio Nagradu Zlatno pero, Društva novinara Vojvodine. Od 1968. do 2007. redovno je nagrađivan na Festivalu jugoslovenskog radija u Ohridu za dokumentarne emisije, a među nagradama Radio Beograda izdvaja se “Zlatni mikrofon“ 2007. godine za dokumentarno radio-novinarstvo.
On je mikrofonom beležio priče svojih sagovornika za potrebe emisije „Govori da bih te video“, a sada su one svima dostupne, najpre kao štampani tekstovi u pomenutoj knjizi, ali i kao „zvučna biblioteka“ jer je Simić ujedno za svaki tekst napravio QR kod uz pomoć kojeg se može čuti audio snimak priče.
U ovih 40 priča usmene istorije 20. veka našlo se mnoštvo sagovornika i podsećanja na raznorazne događaje. Tako je u knjizi, između ostalog, zastupljena porodica Pavić iz koje je potekao naš čuveni televizijski i filmski scenarista Siniša Pavić.
Zatim, svedoci streljanja u Kragujevcu, čuveni hrvatski i jugoslavenski filmski producent Branko Lustig pod nazivom (“Od Aušvica do “Oskara”)”, pa ložač iz Aušvica Čeda Petrović, unuk Nikole Pašića koji se isto tako zove, ligvnista Ranko Bugarski (“Djeco, pričajte naški”).
Sve to, prilog je činjenici o kojoj je više reči bilo u drugom delu programa – radio je neizostavni svedok jednog vremena, dugo najomljeniji medij koji je u domove slušalaca ulazio svakodnevno nudeći informacije ali i obilje edukativnog i dokumentarnog sadržaja.
Sada se postavlja pitanje ima li radio (u kulturloškom smislu pre svega) budućnost i kakvu, a o tome su slušali i govorili đaci “Cvijićeve” škole i Gimnazije Smederevo, profesori srpskog jezika i književnosti.
Iz onoga što se može zaključiti, radio se još uvek sluša među zrelijom i starijom populacijom koja je uz njega i stasavala, ali uz sadašnje razočaranje zbog toga šta je postao.
Naše radio stanice, osim nekoliko najstarijih u Beogradu, mahom su muzičkog i zabavnog karaktera.
S druge strane, a možda baš i zbog toga što oni radio i sadržaje koji se plasiraju poznaju samo od novijeg doba, deca i mladi taj medij doživljavaju kao “prevaziđenu stvar” koju su neminovno potisnule nove forme 21. veka.
Obrazovni karakter radijskog programa koji je nastajao minulih decenija gotovo da im uopšte nije poznat. I upravo tu je šansa da se sadašnja praksa promeni. Nebrojene radio drame, snimci beseda ili recitovanje i kazivanje književnih dela poezije i proze koja je u školskom programu itekako mogu da budu dobra “audio knjiga”.
